Diyarbakır lehçesi, alfabemizde bulunmayan özel seslere sahip, çok kültürlü bir miras. Ancak, bu eşsiz dil günümüzde yaşlı nesille birlikte yok olma tehlikesiyle karşı karşıya. Diyarbakır’ın kültürel dokusunu oluşturan unsurlardan biri de kendi lehçesidir. Bu lehçe, Arapça, Farsça, Kürtçe, Türkmence ve Kafkas dillerinin izlerini taşıyan, kendine özgü seslere sahip zengin bir dil. Ancak, bu dilin konuşanları giderek azalıyor ve yeni nesil tarafından yeterince değer görmüyor.
Diyarbakır lehçesi, sahip olduğu özel seslerle diğer lehçelerden ayrılıyor. Arapça, Farsça, Kürtçe, Türkmence ve Kafkas dillerinden gelen etkiler, bu dili zengin ve benzersiz kılıyor. Ancak, artık sadece 55-60 yaşının üzerindeki Diyarbakırlılar bu dili yaşatıyor. Yeni nesil ise bu dili yalnızca tatlı bir mizah unsuru olarak görüyor ve yeterince ciddiye almıyor.
Bu durum, Diyarbakır lehçesinin geleceğini tehlikeye atıyor. Şehri hiç görmemiş bazı sanatçılar, bu kelimeleri kullanarak komedi yaptıklarını sanıyorlar, fakat aslında kendilerini komik duruma düşürüyorlar.
KÜLTÜREL MİRASIN DEĞERİ
Diyarbakır lehçesi, yalnızca bir dil değil, aynı zamanda Diyarbakır’ın tarihi ve kültürel mirasının önemli bir parçasıdır. Bu mirası korumak ve gelecek nesillere aktarmak büyük bir sorumluluk. Lehçenin mizah unsuru olarak algılanması, kültürel değerin kaybolmasına neden oluyor.
Diyarbakır lehçesi, geçmişin izlerini taşıyan ve birçok farklı kültürün etkisini barındıran bir dil olarak, Diyarbakır’ın kültürel zenginliğini temsil ediyor. Bu dili yaşatmak ve gelecek nesillere aktarmak, kültürel mirasın korunması için elzemdir. Yeni neslin, bu dili sadece mizah unsuru olarak görmeyip, değerini anlaması, Diyarbakır lehçesinin devamlılığı için kritik önem taşımaktadır.