Ne namerdim, ne adi,
Benim delikanlı Sadi,
Sokaklar tanır beni,
Benim delikanlı Sadi.

Ara sıra acır sol yanım,
Ne dost belli ne düşmanım,
Mert olana feda canım,
Benim delikanlı Sadi.

Haksızlığa çatık kaşım,
Kalleşten çok çekti başım,
Hayatım zaten roman,
Onu da çoktan yakmışım.

Gözyaşımı kendim sildim,
Doğruluğu tek yol bildim,
Düşe kalka, bata çıka,
Bu yaşıma böyle geldim.

Panik ataklarım dinmedi,
Ben yandım kimse yanmadı,
Güneşli günde bile,
Kimse ben gibi donmadı.

Kimi yaşarken kalleş, adi,
Zalim garibanı ezdi,
Kimsesizlik yaralarken,
Galip geldi ezgin Sadi.


Söyler sözün şair Demir
Arif olan kendin bilir
Sadi gibi delikanlı
Bu dünyaya zor gelir.