Türkiye’de birçok ilde ağaçlarda meyve toplama vaktidir. Bahçe sahipleri için ticaret, ürünleri toplamaya gelen mevsimlik işçiler için göç ve iş zamanıdır.
Mevsimlik işçiler evlerini, yaşam alanlarını bir süreliğine terk edip, ekmek parası için hiç bilmedikleri şehirlere göç ediyor.
Bu insanlar çoğu zaman çocuklarını okul kapanmadan 1 ay önce almak zorunda kalıyor. Bu çocuklar okul açıldıktan bir süre sonra ancak eğitimlerine devam edebiliyor.
Otogarlarda, tren garlarında birkaç valiz ve çuvallar içerisinde birkaç parça yatak döşekle başlıyor bu yolculuk. Kimi gittikleri yerlerde prefabriklerde kimi de kimi çadırlarda kalıyor. Sabahın erken saatlerinde güneş doğmadan gün onlar için başlıyor. Günlük yevmiyeyle çalışan bu insanların çoğu çok zor şartlar altında çalışsalar da ekmek kapısı olarak gördükleri bu yerlerde her türlü kötü muameleye de eyvallah diyebiliyor.
Sigortasız olarak çalıştırılan bu insanlar herhangi bir iş kazasında muhatap bulamayıp, hiçbir hakta talep edemiyorlar.
Emeğin, alın teriyle harmanlandığı bu yerlerde çok da insani olmayan koşullarda geçen birkaç ay…
Türkiye’de her yıl milyonlarca mevsimlik tarım işçisi göç ediyor. Göç alan iller arasında Malatya, Kocaeli, Ordu, Adana, Giresun, Konya, Ankara ve Kayseri yer alırken, göç edenler ise en çok Doğu ve Güneydoğu bölgelerinden göç ediyor. İşsizliğin yoğun olduğu bu bölgelerden göç edenler, yukarıda bahsettiğim şartlar altında bile çalışmayı göze alıyor. Ortaya çıkan bu tabloda çaresizliğin gerçekliği tokat gibi yüzümüze çarpıyor.
Aslında bu yazımda sadece mevsimlik işçilere değil, çocuk işçilere de değinmek istiyorum. Hayat şartları maalesef ki doğan her çocuk için aynı değil. Ailesinin kaderini bir şekilde yaşamak zorunda kalan binlerce çocuk var. Yaşıtları yaz tatilinde tatilin hakkını verirken, ailesine destek olmak için çalışmak zorunda olan çocuklar var. Çocukluğunu yaşamadan büyümek zorunda kalan, büyümüş gibi davranan çocuklar var. Onları görmezden gelmeyelim. Geleceğimiz olan bu parlak çocuklara okuma ve çocukluğunu yaşama şansı verelim.
