Evet, yine bir Ahmed Arif yaş gününü eda etmenin sonraki günündeyiz. Üstadı yine şehrinde sevenleri ve dostlarıyla anıyor yad ediyoruz ya! Peki sormamalı mıyız?
Ahmed Arif şehrinde ya da uzun yıllar yaşayıp ömrünü tükettiği sonra da dibine gömüldüğü toprakta Ankara’da hak ettiği gibi anılıyor mu? Hayır tabii ki! Mesela hâla ölümünün üzerinden 34 yıl geçmiş olmasına rağmen, yaşasaydı yüz yaşına iki kala olacak olan Ahmed Arif adına bir şiir ödülü konulmamış olması, onun adına bir Ahmed Arif Vakfı kurulmamış olması sizce de birer ciddi eksiklik değil mi? Umarım bu sorularıma muhatapları cevap olur. Bizler de destek olur katkı sunarız.
Bu uzun paragrafı bir sitem notu sayın! Ama şarkının sözlerindeki “Bir şuhî sitemkâr başımı sardı belaya…” türünden olmasın ha!
Mesela bir Diyarbekir şarkısının sözler aynen şöyledir; “Ben seni gizli sevdim / bilmedim alem duyar…” işte Ahmed Arif böyle dizeler üzerinden hem mısra kuran hem de hayatını sürdüren bir adamdır. Ama bir farkla adeta hayatını yine yaşamı boyunca hasretini adeta içine gömerek koruyan bir adam profili çizmiştir.
Evet Leyla’yı uğruna ölümlere gidip geldiği zulasındaki mahzun resim gibi sevmiş. Ve alem duymasın istemiştir. Ta ki ölümüne yakın dostu Ümit Fırat’a ısrarı üzerine itiraf edene kadar.
Aslında Leyla Erbil de bu sevgiye bir anlamda sadık kalmıştır. Mektuplarını ölümüne kadar özenle saklayarak. Ölümüne yakın da kitap olarak yayınına izin vererek.
Ve dahi Ahmed Arif’in ölümünden hemen önceki son iki yılı içindeki iki İstanbul imzası ve sonraki yemeklerde yanıbaşında durarak hem de fotoğraf karelerinde görüntü vererek.
Onun şiiri özenle kelime seçici ve mısra haysiyetinden asla taviz vermeyen içinde tek kelime safra olmayan bir şiirdir.
Kanon kavramı tam da Ahmed Arif’e denk düşendir. Halkın kanonudur bir bakıma.
İşte böylesine sevdasına sadık bir adamı sevgiye muhtaç zamanlarda bir daha hatırla(t)mak için iyi ki Ahmed Arif bu şehrin hemşehrisidir ve bu şehre mısra dizmiştir ve o mısralar onun dilinden dökülmüş de adresini bulmuştur.
